 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Не з нягнуткай сталі‚ з серабра
Ён адліты. Год яму ці мала.
Колькі раз яго ў рукі браў‚
Над сталом схіліўшыся‚ Купала.
Разразаў пяшчотна «Кабзара»‚
Вершы Гётэ‚ томікі Лангфэло...
За вакном крывавая зара
Над зямлёй спалохана зырэла.
Здрыгануўся. Сьмерць у тыя дні
І касой махала‚ і сякерай.
Але нож ня можам мы вініць:
Ён ня быў і сьведкай харакіры.
Зазьвінеў і змоўкнуў на стале.
Шуганулі шэрыя шынэлі...
Як паэт скрываўлены самлеў‚
Серабра усхліпы патускнелі.
З той пары лагодная рука
Яго доўга‚ доўга не кранала.
На ліхую долю наракаў‚
Над сталом схіліўшыся‚ Купала.
Серабро сьвяцілася зырчэй‚
Як‚ бывала‚ моладзь завітае
І віно ў кілішкі пацячэ...
О‚ бурштыну песьня залатая!
Толькі ў тую чэрвеньскую ноч‚
Як пярун быў джвагнуў перад раньнем‚
І Купала выбіраўся ўпроч‚ -
Ня прыйшоў ніхто на разьвітаньне.
Кінуў дом паэт і серабро
І пайшоў ад сьмерці ў рукі сьмерці.
Толькі нож мо й бачыў‚ як дабро
Узьнялося ў неба чорным сьмерчам.
Шмат чаго ён бачыў. Не прасем -
Ні аб чым ня здрадзіць да скананьня;
Таямніцы ў неведзь панясе
У сваім сярэбраным маўчаньні.
1953
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
